خیابان هِفدَهُم

امروز سوم دسامبر روز جهانی معلولان است . چیزی که تنها یک گوشه ای از تقویم ما آمده و برای خودش هست! امروز روز قرمز هم نیست که بگردیم ببینیم چرا روز قرمز است و تعطیل است. یک روز سیاه و نا تعطیل بین مابقی روزهای سیاه نا تعطیل. امروز می خواهم از این عزیزان حرف بزنم. امروز که گذشت ولی وجدانی بیاییم فردا که از خواب بیدار میشیم فکر کنیم که خدایی ناکرده ما هم مثل این عزیزان شده ایم و معلول هستیم . خودمون رو روی ویلچر تصور کنیم و شروع کنیم توی شهر راه رفتن و کارهای اداری کردن. قطعا هممون دلمون به درد میاد. خیلی هم به درد میاد. علتی که بهش اهمیت داده نمیشه اینه که چون ما سالمیم دیگه. می تونیم از جوب بپریم! پله ها رو دوتا یکی بالا بریم! جلوی در دانشگاه با خم کردن بدنمان از میله های عمودی اش که برای مانع شدن از تردد خودرو هست رد می شویم . ولی اگر ویلچر داشتیم داستان هم همینطور بود؟ در خارج از کشور که زندگی می کنم انگار هرچیزی که می سازند به این عزیزان هم فکر می کنند ! در این پست می خوام مقایسه کنم امکاناتی که در خارج از کشور برای معلولین هست با امکاناتی که ما در ایران داریم و برامون هم ا