من هم معلولم !
امروز سوم دسامبر روز جهانی معلولان است . چیزی که تنها یک گوشه ای از تقویم ما آمده و برای خودش هست!
امروز روز قرمز هم نیست که بگردیم ببینیم چرا روز قرمز است و تعطیل است. یک روز سیاه و نا تعطیل بین مابقی روزهای سیاه نا تعطیل. امروز می خواهم از این عزیزان حرف بزنم. امروز که گذشت ولی وجدانی بیاییم فردا که از خواب بیدار میشیم فکر کنیم که خدایی ناکرده ما هم مثل این عزیزان شده ایم و معلول هستیم . خودمون رو روی ویلچر تصور کنیم و شروع کنیم توی شهر راه رفتن و کارهای اداری کردن.
قطعا هممون دلمون به درد میاد. خیلی هم به درد میاد. علتی که بهش اهمیت داده نمیشه اینه که چون ما سالمیم دیگه. می تونیم از جوب بپریم! پله ها رو دوتا یکی بالا بریم! جلوی در دانشگاه با خم کردن بدنمان از میله های عمودی اش که برای مانع شدن از تردد خودرو هست رد می شویم . ولی اگر ویلچر داشتیم داستان هم همینطور بود؟
در خارج از کشور که زندگی می کنم انگار هرچیزی که می سازند به این عزیزان هم فکر می کنند !
در این پست می خوام مقایسه کنم امکاناتی که در خارج از کشور برای معلولین هست با امکاناتی که ما در ایران داریم و برامون هم اصلا مهم نیست چون ما که سالم هستیم!
- تمامی معلولین از حقوق مخصوص خودشون برخوردار هستند و هر جایی که ساخته می شود این دسته از عزیزان هم حقوقی دارند که در مهندسی اون محل باید رعایت بشود. برای مثال اگر قرار است ساختمانی ساخته شود باید محلی نیز برای تردد معلولین هم پیش بینی شود
- معلولین اتوبوس های مخصوص خودشون رو دارند و تنها کافیست با تماس گرفتن با این اتوبوس ها ازایستگاه مورد نظر که عموما درب منزل یا نزدیک درب منزل هست سوار شده و به منطقه مورد نظر روند. ضمنا راننده نیز موظف است در صورتی که فرد تنهاست پیاده شده و به وی برای پیاده شدن کمک نماید.
- اگر بنا به دلایلی دوست ندارند از این اتوبوس ها استفاده کنند نیز اتوبوس های عادی هم می توانند سوار شوند.در اتوبوس های عادی نیز جاهای مخصوصی برای ایستادن و قفل شدن ویلچر وجود دارد. ضمنا هنگام سوار شدن اتوبوس در حد 10 یا 20 درجه خم میشود و سطح کف اتوبوس با سطح پیاده رو یکی میشود (چون اتوبوس سطح کف بلند تری دارد و بالاست) و شخص با ویلچر می تواند سوار اتوبوس شود! سوار شدن از درب جلو و پیاده شدن از درب عقب است
- کلیه معلولین (مخصوصا معلولین بینایی) حق گرفتن کمک از دولت بدون پرداخت هزینه هستند. برای مثال شخصی نابینا قرار است خانه ای خریداری نماید. به موسسه مورد نظر تماس گرفته و در خواست یک دستیار می کند. سپس به همراه دستیار که مورد اعتماد نیز هست به خانه مورد نظر رفته و دستیار دقیقا به مانند چشم فرد عمل می کند! تمامی توضیحات را می دهد و کمک کامل می کند و این سرویس کاملا رایگان است
- اگر پله ای وجود داشت حتما راهی برای معلولین هم در کنار پله وجود دارد. اگر راه پله داخل ساختمان بود آسانسور مخصوصی برای افراد معلول نیز ساخته شده که به طبقه مورد نظر بروند.
- همه جا پارکینگ وجود دارد ولی محل پارک معلولین هم زیاد وجود دارد. چیزی که من در ایران ندیده ام.
- خیابان ها و پیاده رو ها کاملا طوری ساخته شده اند که اولا جوب بزرگ وجود ندارد و ثانیا اگر وجود داشته باشد حتی درحد یک پرش نیز پلی محکم روی جوب مورد نظر قرار داده شده است که کسی که با ویلچر در حرکت است بتواند از مانع عبور نماید.
حال شما این امکانات رو تصور کنید در ایران خودمان . حتی حداقل هایی هم وجود ندارد. تصاویری را قرار میدهم که بیشتر متوجه این فاجعه شوید.
همانطور که در تصاویر بالا هم مشاهده نمودید مشکلات واقعا زیادی معلولین عزیزمون در کشور دارند. چون ما این مشکلات رو نداریم پس برای ما مهم نیست . ولی خودمون رو بگذاریم جای این عزیزان . فکر کنیم اگر قرار بود یک روز روی ویلچر باشیم آیا باز هم دیگه برامون مهم نبود؟ تنها کافیه توی ذهنمون به یاد داشته باشیم که اگر الان با ویلچر بودیم می توانستیم از این مجل رد شویم یا از این مکان استفاده کنیم؟
برخی از محل های عبور توی ایران هستند که ورزشکار قهرمان المپیک هم نمی تونه ازشون رد شه بس که صعب العبور است ولی ای کاش یک پویشی درست کنیم و کاری کنیم برای این عزیزان. یک میلیون و سیصد هزار نفر طبق آماری که بهزیستی اعلام کرده است ما معلول داریم . چون خودمون مشکل نداریم دلیلی هم نداره مشکل این عزیزان رو نبینیم . پس کاری براشون کنیم .
ما هم فرض کنیم که معلول هستیم و کمکشون کنیم. تا محدودیت های جسمی شون رو با کمک های ما اصلا احساس نکنند و مانند ما عادی زندگی کنند.
نظر خود را برای من ایمیل کنید:
khiaban17@bk.ru