پست شماره یکم

همیشه برای شروع کردن مشکل داشتم . همیشه نمی دونستم که وقتی یک جایی رو از نو شروع می کنم باید چه بنویسم و از چه بنویسم و چه طور بنویسم . برای همین همیشه نوشتن اولین نوشته برای من کمی سخت بوده .
اینجا را برای این ساختم تا به دور از استرس فیلتر شدن و راحت بنویسم . چون بلاگر کلا فیلتر هست .
اینجا قصد دارم که

  • از روزانه ها و فکر هام بنویسم
  • از تجاربم بنویسم تا شاید افراد بتونن استفاده کنند
  • لینک ها و منابعی رو هم رسانی و به اشتراک بگذارم
  • مطالبی رو پیشنهاد بدم
  • اخباری اگر شد بنویسم
برای همین اینجا رو به دور از همه می سازم . حساب های اینترنتی هم را به آن وصل می کنم تا شاید اگر دوست داشتین اون ها رو هم بخوانید.
خیلی ممنونم از توجه شما . این بود اولین نوشته من در وبلاگ خیابان هفدهم ...
نظر خود را برای من ایمیل کنید:
khiaban17@bk.ru

نظرات

نظرات جدید مجاز نیستند.

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادمون میره

همین پلاسکو رو یادمون میاد؟ وقتی که ریخت همه مون شروع کردیم به پاره کردن لباسامون که باید ایمنی برقرار بشود. یک ماه بعد که آب ها از آسیاب افتاد همه ما فراموش کردیم . هیچ کدام از ما هنوز تلخی فاجعه بم رو فراموش نکردیم. از یک زلزله شش و شش دهم ریشتری نزدیک به سی هزار نفر کشته شدند . هنوز تلخی اون حادثه از بین نرفته. هنوز هم به یک ایرانی اسم بم رو می آری ته دلش حالش گرفته میشه از اون فاجعه بزرگ. ولی بعد از زلزله بم چند تا زلزله دیگه داغدارمون کرد؟ این زلزله در هر کشوری اتفاق می افتاد (خدایی ناکرده) جدای از اینکه این میزان تلفات نمی داد و فرض بر اینکه این میزان تلفات هم در زلزله ای رخ بدهد آن کشور نهایت سعی اش را می کند که دیگر از بروز چنین فاجعه هایی جلوگیری شود . ولی ما هنوز شاهد این هستیم که مدیریت بحران مون در حد صفر هم نیست! هنوز مردم باید پتو و چادر و بالش و نفت بفرستند. هنوز مردم باید بروند کمک کنند . این یعنی تلخی این فجایا تنها روی دل ما مردم زخم می اندازه و خاطرمون رو مکدر می کنه. سر پلاسکو داغون شدم . برای همین هرگز اخبار زلزله اخیر رو دنبال نمی کنم تا دلم به درد نیاد. از
بیشتر بخوانيد

من هم معلولم !

تصویر
امروز سوم دسامبر روز جهانی معلولان است . چیزی که تنها یک گوشه ای از تقویم ما آمده و برای خودش هست! امروز روز قرمز هم نیست که بگردیم ببینیم چرا روز قرمز است و تعطیل است. یک روز سیاه و نا تعطیل بین مابقی روزهای سیاه نا تعطیل. امروز می خواهم از این عزیزان حرف بزنم. امروز که گذشت ولی وجدانی بیاییم فردا که از خواب بیدار میشیم فکر کنیم که خدایی ناکرده ما هم مثل این عزیزان شده ایم و معلول هستیم . خودمون رو روی ویلچر تصور کنیم و شروع کنیم توی شهر راه رفتن و کارهای اداری کردن. قطعا هممون دلمون به درد میاد. خیلی هم به درد میاد. علتی که بهش اهمیت داده نمیشه اینه که چون ما سالمیم دیگه. می تونیم از جوب بپریم! پله ها رو دوتا یکی بالا بریم! جلوی در دانشگاه با خم کردن بدنمان از میله های عمودی اش که برای مانع شدن از تردد خودرو هست رد می شویم . ولی اگر ویلچر داشتیم داستان هم همینطور بود؟ در خارج از کشور که زندگی می کنم انگار هرچیزی که می سازند به این عزیزان هم فکر می کنند ! در این پست می خوام مقایسه کنم امکاناتی که در خارج از کشور برای معلولین هست با امکاناتی که ما در ایران داریم و برامون هم ا
بیشتر بخوانيد

صحبت

روزی با دختر خانمی آشنا شدم که خیلی خانم خوبی بود . خیلی زیبا بود و به لحاظ رفتار و افکار خیلی به روح و روان من می خورد . بسیار با هم هماهنگ بودیم . این آشنایی توسط یک گروهی که داشتیم شروع شده بود . من اطلاعات زیادی از زندگی ایشون نداشتم . صحبت هامون هم عاشقانه نبود یعنی ارتباط تنها یک دوستی عادی بود . با هم صحبت می کردیم . کتاب معرفی می کردیم و بحث می کردیم . گاها سینما می رفتیم به همراه دوستان و به نوعی یکی از دوستان اکیپی من بود که کمی بیشتر با هم صمیمی شده بودیم . این صمیمیت روز به روز زیاد تر و زیاد تر شد . ولی هنوز به اون حدی نرسیده بود که باید می رسید . تا اینکه توی حرف هاش ایشون از دهانشون کلمه دوست پسر پرید. بعد از پیگیری من در صحبت و اینکه نتوانست خودش هم خودش رو جمع کنه گفت و متوجه شدم که ایشان با یک آقایی دوست هستند و ظاهرا آقا با اینکه ایشون رو دوست داره یک سری مشکلاتی بین شون وجود داره . ولی خب من رو قانع کرد و من هم خودم چون ارتباط ما خیلی اونطوری هم صمیمی نبود و یک ارتباط ساده بود فکر نمی کردم حرف  زدن من با این خانم مشکلی ایجاد کنه به لحاظ اینکه من درون خودم فکر
بیشتر بخوانيد